Ναγκόρνο-Καραμπάχ

Όταν ήμουν μικρή πίστευα ότι όλα τα ζεύγη πραγμάτων κρύβουν μέσα τους μια σύγκρουση. Όπως το Ναγκόρνο-Καραμπάχ ας πούμε. Ή όπως η μαμά και ο μπαμπάς.

Επίσης από πολύ νωρίς είχα καταλάβει ότι αυτές οι συγκρούσεις κρατάνε χρόνια και μπορεί ποτέ να μη δούμε το τέλος τους. Όπως η Ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση. Ή όπως ο γάμος της μαμάς και του μπαμπά. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πως θα είναι η ζωή αν Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι αποφασίσουν να ζήσουν αρμονικά, χωρίς να ανταλλάσσουν ρουκέτες με την ίδια ευκολία που εμείς στην καθημερινότητά μας ανταλλάσσουμε τηλέφωνα.

Και φυσικά κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πως θα ήταν η παραμονή Χριστουγέννων, το Μεγάλο Σάββατο ή κάποια βράδια Παρασκευής (όπου το σπίτι μύριζε “μέριτο” χάρη στις αψεγάδιαστες ντάνες με τα φρεσκοπλυμένα ρούχα που στόλιζαν το καθιστικό και κρατούσαν παρέα στην τηλεόραση που έπαιζε ξεχασμένη ανοιχτή) αν δεν υπήρχε εκείνη η ένταση μεταξύ του μπαμπά και της μαμάς. Δεν μιλάω για πιάτα που εκσφενδονίζονται στον τοίχο και κρυστάλλινα σταχτοδοχεία (δώρα γάμου) που σμπαραλιάζονται μετά τσιρίδος πάνω στο παρκέ. Όχι.

Μακριά σ' ένα άλλο κόσμο γίνηκε αυτή η αποκριά

Because we separate like ripples on a blank shore

Σεισμοί. Χάσματα ανοίγουν ανάμεσα σε ανθρώπους και πόλεις που κάποτε, χάρη σε μια σουρεαλιστική προσωπική γεωγραφία, υπήρξαν τόσο κοντά. Τεκτονικές πλάκες οι άνθρωποι και απομακρύνονται, χάνονται, ξαφνικά και απροειδοποίητα. Ονόματα κατά φαντασία (;) δεσμών και σχέσεων βυθίζονται στην άβυσσο και ξεχνιούνται σαν χαμένοι ήπειροι. Κανείς ποτέ δε θα μάθει τίποτε. 

Μνήστιτί μου κύριε…!

Δύο πράγματα μισώ στις κηδείες. Το ένα είναι οι ανέμπνευστοι λόγοι των παπάδων με επιχειρήματα που μπορούν να οδηγήσουν όλα σου τα εγκεφαλικά κύτταρα σε μαζική αυτοκτονία. («Ας μη λυπούμαστε που ο αδερφός μας Τάδε μάς άφησε λίγες μέρες μετά την Ανάστασή Του, διότι ο Κύριος θέλησε να πάρει τον πιστό αδελφό μας μαζί Του». «Α, εντάξει τώρα νοιώθω ήδη καλύτερα!»). Το άλλο, είναι οι τεθλιμμένοι-γιαλαντζί, ο συρφετός που δε λείπει ποτέ από τέτοιες κοινωνικές εκδηλώσεις, ώστε να δοκιμαστεί λίγο ακόμη η υπομονή όσων πραγματικά υποφέρουν από την απώλεια.

Αναμνήσεις απο το μέλλον (ή αλλιώς Back from the Debt)

3 Μαρτίου 2011
Αγαπητό ημερολόγιο,

Ύστερα από δώδεκα μήνες δημοσιονομικής πειθαρχίας, επιτέλους φάνηκαν τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης. Ευτυχώς, που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε τη μεταλλαγμένη πατάτα Amflora (αυτή ντε για την παραγωγή χαρτιού) πριν από ένα χρόνο και μπορέσαμε και μεις οι φτωχοί να φάμε και καμια πατάτα τηγανητή να θυμηθούμε τις παλιές καλές μέρες. Στην αρχή, ο κόσμος ήταν δύσπιστος, γιατί φοβούνταν μήπως προκαλεί φούσκωμα σε συνδυασμό με την κατανάλωση νερού. Αλλά οι φόβοι ήταν αβάσιμοι. (Θέλει μόνο λίγη προσοχή στο τηγάνι γιατί αρπάζει γρήγορα.). Η δε γιαγιά μου πολύ ενθουσιάστηκε

Χρόνια Πολλά

Και ξαφνικά έγινες 24 μικρό μου…
Αστείο δεν είναι; Εσύ, που νόμιζες ότι το δημοτικό κρατάει μια ζωή και οι γονείς γεννιούνται γονείς και τα παιδιά, παιδιά. Φύγαν τα σημάδια απ’τα κατασκοτωμένα απ’ το ποδήλατο γόνατά σου. Και ήρθαν άλλα σημάδια, αυτά που χαρτογραφούν την ψυχή…Έρωτες, απογοητεύσεις, αγωνίες...Και ξαφνικά ανησυχείς που δεν κατάφερες να γίνεις ταυτόχρονα αστρονόμος, ηθοποιός και δημοσιογράφος και ντετέκτιβ…Όπως έλεγες κάποτε...Πήρες όμως τα πτυχία και τις περγαμηνές σου, είσαι εντάξει, σώπα…Είσαι και πονηρό μικρό μου, γιατί μέσα σε όλα αυτά τα πρέπει εσύ έβρισκες ευκαιρίες να φεύγεις, να ταξιδεύεις…Να κάνεις ό,τι ονειρευόσουν πάντοτε..Τώρα; Τρομάζεις όταν συναντάς γνωστούς που σου λένε «εντάξει, αρκετά; τώρα πρέπει να φτιάξεις τη ζωή σου..» Ορίστε; Και τόσο χρόνια, δηλαδή, τι; τη χαλούσες; Είσαι και πάλι στη βάση σου, και πάλι παίρνεις λεφτά απ’ τους γονείς και πάλι είσαι μόνο σου…Προσπαθείς να βρεις που έκανες το λάθος…Γιατί κάτι πρέπει να πήγε λάθος, για να καταλήξεις πάλι εδώ…Τι να κάνουμε μικρό μου, για να παραιτηθείς από τις αυταπάτες χρειάζεται να κάνεις και ένα βήμα πίσω, έτσι ώστε να ξεθολώσει το οπτικό σου πεδίο από αυτά τα ροζ συννεφάκια που είναι τόσο, μα τόσο παραπλανητικά……

Ξέρω μικρό μου…όταν διαλύονται οι αυταπάτες του έρωτα κάνουν ένα εκκωφαντικό κρότο, είναι ένα πράμα, σαν πυροτέχνημα…Γι’ αυτό και συ μένεις για αρκετό καιρό τυφλός και κουφός…Και σαν να μην έφτανε αυτό, (νομίζεις ότι;) είσαι και μουγκός- γιατί σε ποιόν μπορείς να περιγράψεις κάτι που μόνο εσύ το είδες και το ένοιωσες;

Να συστηθώ..

Να συστηθώ. Είμαι ο Μόγλης, το παιδί της ζούγκλας. Μετά τη ζούγκλα των φροντιστηρίων και του σχολείου, την οποία διέσχισα σιωπηλά και αθόρυβα, χωρίς να με προσέξει κανείς, μπήκα σε μια άλλη ζούγκλα. Της πρωτεύουσας. Και του πανεπιστημίου της. Επειδή όμως ο άνθρωπος δεν αλλάζει σε μια μέρα, συνέχισα την διακριτική και αδιάφορη ζωή μου…εξαργυρώνοντας το εισιτήριο μου στην ακαδημαϊκή ζωή με ύπνο. Ναι..Ύπνο. Γιατί; Έχεις κανα πρόβλημα; Άλλοι έκαναν ξένες γλώσσες, όμποε και χοροθέατρο. Εγώ ήθελα απλώς να κοιμηθώ! Μπήκα στο πανεπιστήμιο εντελώς εξαντλημένη!
Κάποια στιγμή το παιδί της ζούγκλας, σηκώθηκε απ’ το κρεββατάκι του με το μάγουλο φράπα και είδε ότι όλα τα ζώα γύρω του (αλλά ακόμα και τα παπούτσια) κυκλοφορούσαν σε ζευγάρια…Κι ήταν αυτό ένα μεγάλο σοκ, γιατί το αγρίμι ήταν αγρίμι και είχε συνηθίσει να τριγυρίζει μόνο του.